माझिया मना

हे अनाम भय मज वाटत जाते

काचेमधुनी दृश्य पाहता मला भासतो तो आरसा
लोपुनि सुंदरता मज दिसती हेवे दावे आस तृषा
प्रतिमा माझ्या मला हिणवुनी, कटाक्ष अन तो क्रूर टाकुनी
खचलेल्या गर्वाला हरूनी, सद्सद्बुद्धीला अन छळुनी
फस्त गुणांची गुणी गुणसूत्रे, भरती अवगुण दाही दिशा
पापभीरू मन केविलवाणे बावरते मग दिनी निशा

अनाहूतशी चपलकल्पना मना कापऱ्या कापत जाते
स्वतःच निर्मित काळे चेटुक मनी भाबड्या दाटत जाते
हे अनाम भय मज वाटत जाते


कुण्या पाखरा उडता पाहून मला पिंजरा आठवतो
खडकावरला नाजूक अंकुर खडकावर मी गोठवतो
चंद्रतारका सर्वच मृगजळ, भोवतालचा तिमिर खरा
रखरखते जणू बाण उन्हाचे, सूर्याची ही अजब तऱ्हा
सरितेचि ति अनंत वळणे, सागरजल अन खारे खाष्ठ
आम्र मौसमी, द्राक्षे आंबट, माडाची अन् उंचिच जास्त


निसर्गनिर्मित चित्रहि मजला व्यंगचित्र जणु भासत जाते
खचूनी अर्धमेला मी मग लज्जा उरले मारत जाते
कर्म कफल्लक माझे मन मग शर्वीलकहि वाटत जाते
हे अनाम भय मज वाटत जाते



निराशा मनासी विनाशास वाहे
नसे ती अपत्ती अगंतूक पाहे
पहाटे क्षणार्धात स्वप्नी अभद्री
मुहूर्तास लग्नात कोणी मरावे

बही शूरवीरे नि आतून भित्रे
उपस्थित संदेह चित्रेविचित्रे
मनातील विश्वासही गोठलेला
असे द्रव्य दारी तरीही भुकेला

म्हणोनी निराशेस त्यागोनि द्यावे
सदा गूण्गुणोनी नवे गीत गावे
मनी आत्मविश्वास चिंतीत जावा
मना सज्जना मार्ग हा तू धरावा


-निखिल अनिल जोशी
पुणे
२००६