घरटे

धडपडणारे चार हात

पाउस-वारा-अंधारातहि

प्रकाशलेली अंतर्वात

चार डोळे एक दृष्टी

सुंदर बनवू आपुली सृष्टी

एकेक वीट रचत रचत

चौतीस वर्षे पडत उठत

भातुकलीचे इवले घरटे

आज जाहले उदंड मोठे

घरट्यामध्ये राजा-राणी

अखंड उत्साही सहकारी

सहकाऱ्यांची छोटी गावे

गावामधल्या हतबल स्त्रिया

सोशित ज्वाळा स्त्रीरोगाच्या

लाथा दारूड्या नवऱ्याच्या

व्यसनाधीन जरी हे नवरे

आपुले दुखणे आपुले चेहरे

जगण्यासाठी लढता लढता

बालपणातच थकले बाळ

जगले तर त्याच्या वाटेवर

पौगंडात निसरडी साल

दूरदेशिच्या रानामध्ये

आजारांशी झुंजत झुंजत

दारूसंगे झिंगत झिंगत

समस्यांची खोदत खाण

साधेभोळे आदीवासी

कवडीमोल तयांचे प्राण

गोंधळलेली बावरलेली

प्रवाहासवे आदळुन आपटुन

आता थोडे सावरलेली

तरुणाई शोधत वाटा

चाकोरिस देउन फाटा

हे घरटे तर भरले गोकुळ

सर्वांचे अपुलेसे गोटुल

भव्यता नसे जिथे दिव्यता

माणूस जपणे हीच धन्यता

माणुस येथे कणाकणातुन

सर्व थरातुन सर्व कुळातुन

जो पिचलेला वा खचलेला

विठ्ठल तो सेवेस भुकेला

चौतिस वर्षे या घरट्याची

जित्या-जागत्या इतिहासाची

आणखी चौतिस घडो साधना

ईश्वरचरणी हीच प्रार्थना.

(ही कविता अम्मा-नायानांच्या लग्नाच्या चौतिसाव्या वाढदिवसानिमित्त केली आहे.)

• निखिल अनिल जोशी
  गडचिरोली
  २ नोव्हेंबर, २०११